U seriji fotografija Vane Katančić „3.7.“ prisutnost subjekta bilježi se pomno odabranim kadrovima locusa u kojima su bilježeni trenuci proživljavanja traumatskih iskustava ili trenutaka u kojima se trauma ponovno manifestira.
Fotografskim bilježenjem trenutaka ponovnog proživljavanja traume stvara se mreža prostora koji svojim distinktivnim obilježjima postaju okidačima za subjekta koji svojim subjektivnim izuzetkom bilježi dana prostorna stanja iz čijih savršeno uravnoteženih kompozicija izviru produkti traume za subjekta.
Odsutnost subjekta ovdje nije pasiviziranje i relativiziranje traume te odmicanje od objektivizacije tijela pod traumom, već se fotografijama utiskuje jeziva anticipacija traume i njenih pregnantnih struktura koja, kako navodi Pollock, perpetualno ulazi u svijest osobe koja pati od traume te se na fotografskim radovima upisuje kao nešto sveprisutno kroz sve prošle i sadašnje vremenske okvire kao označitelj prikazanog prostora.
Tek u naznakama tjelesnih izlučevina i produktima poput dlaka te distorzirane vizije subjekta u odrazu stakla trauma dobiva svoje obrise tjelesnih manifestacija subjekta koji izbljeđuju u pozadini i čiji tjelesni nusprodukti ostaju možda jedini označitelji ljudskosti te dio lacanovske Stvari, ostavljajući tu mogućnost da fotografski uhvaćeni objekti kao jedini reflektiraju prisutnost traume u praznini prostora gdje se prema Lacanu jeza za ispunjavanjem praznog besubjektnog prostora ispravlja upravo tim fantazmičkim prikazom elemenata ljudskosti u obliku dlaka i krvi.
Sterilni, hermetični locusi fotografkinje prostori su opsade uma subjekta u kojem trauma ima svoju opću prezentnost, ne otkrivajući mogućnosti izlaska iz tjeskobe prostornosti, odsutnosti nade i ulasku onkraj traumatičnog koji tišti unutar melankoličnih zidova bolničkih prostora. Radove prati određen, dominantan plav tonalitet koji dominira u cijelom prezentiranom fotografskom narativu i upravo u njegovoj pojavi definira se ono feminino u traumi kroz reprezentaciju crvene menstrualne krvi s kojom se upisuje rodna dimenzija traume te postavlja pitanje promatranja traume kroz gledište žene i njenog proživljenog iskustva traume.
Crvena u fotografijama ima remetilačku snagu i probija kroz plavo saturirane prostore i razara njihovu tonalnu uravnoteženost što u jednu ruku može signalizirati i feminino obrtanje postavljenog reda, ali i indiciranje na žensku traumu nad kojom dominaciju pruža ono suprotno od femininog koje je predstavljeno krvlju – ono maskulino. Pojava krvi može se simbolično čitati i kao svojevrsnu referencu na Rilkea i njegovo 'sjećanje kroz krv' gdje je krv podsjetnik subjektu, ali i gledaocu o pojavi traume kod subjekta kao čemu fluidnomu što teče, koje evocira traumu te postaje i katalizatorom traume u obliku okidača za subjekta.
Uzevši u obzir čitanje Ettinger i njenu teoriju matrice, radovi fotografkinje mogu se shvatiti kao transsubjektni jer se u radovima trauma prenosi na gledaoce fotografija – samim radovima daje se na ponudu publici da se suoči sa strahovima subjekta i da se traumatično stanje, koje se utkalo u stvaranju umjetničkih radova, učini mjestom osnaživanja i dijeljenja kroz kojeg se procesira trauma i zacjeljuje, gdje fokus nije na gubitku i praznini koju trauma ostavlja za sobom. Putem galerijskog prostora subverziraju se dokumentirani prostori u fotografijama, a galerijski prostor postaje mjestom kolektivnog spajanja i zarastanja rana traume.
